Melissa’s leven vol ups en downs door ADD en medicatie
Sinds een paar jaar weet Melissa dat ze ADD heeft
Hallo,
Ik zag op de Facebookpagina dat je je eigen verhaal over ADD kon vertellen, en het leek mij wel leuk/fijn om dit te delen met andere.
Mijn vader overleed in 2010. Kort daarna leerde ik mijn vriend kennen (via hyves). Zijn vader was ook overleden, en we hadden meteen een klik. We spraken af en sinds die tijd zijn we bijna nooit meer uit elkaar geweest. We hebben een heftige periode achter de rug gehad. Ik was zwaar depressief, en ik had totaal geen zin meer in het leven. Ik kwam terecht bij GGZ. Elke dag ging het een stukje beter, en mijn vriend en ik waren aan het kijken naar een woning voor onszelf. Paar maanden later gingen we verhuizen, maar mijn therapie ging gewoon door, maar wel in een andere provincie. Opleiding zou ik weer oppakken als het weer zou beginnen, maar dan ook in een andere provincie. Tussendoor had ik al een aantal baantjes gehad, en alles mislukte. Opleiding, baan, ik raakte steeds dieper in de put en voelde me totaal nutteloos.
Mijn behandelaar, was een top vrouw. Ze heeft me een aantal keren goede schoppen onder mijn kont gegeven, wat ik ook wel nodig had. Maar het had geen zin meer voor mij, mijn vriend en ik kregen steeds vaker ruzie, en dat eindigde voor mij in hevige driftbuien.
Vorig jaar, november 2013, kreeg ik de diagnose dat ik ADD heb, na een reeks vragen te hebben beantwoord, was het allemaal zeker. Ik heb ADD, maar wat is ADD?….. Thuis heb ik alles opgezocht over ADD, en moest het voor mijzelf rustig laten bezinken. Ook van mijn behandelaar. De week erna had ik een gesprek over hoe ik het verder zou oppakken. Ik nam drastische maatregelen om weg te gaan bij mijn vriend, en bij mijn moeder en stiefvader in te trekken en daar mijn opleiding weer op te pakken. Zodra ik mijn opleiding zou beginnen, zou ik medicijnen krijgen, de welbekende ritalin.
Het was uit met mijn vriend, ik woonde bij mijn moeder en stiefvader, ik deed leuke dingen met mijn stiefzus en mijn opleiding was gestart, dus ook mijn medicatie. Ik kreeg de medicatie methylfenidaat. Dat was geen pretje, als je het mij vraagt. De dosis werd telkens verhoogd en op het einde kon ik niet meer eten en moest ik zelfs overgeven. Ik viel heel veel af en voelde mij moe en slap. Ik heb dit een tijdje zo volgehouden, maar voelde me daarna wel wat beter, nog niet super, maar het kon er mee door.
Aantal maanden later hadden mijn vriend en ik weer een relatie. Ik miste hem ontzettend en hij mij, we wisten het zeker we kunnen niet zonder elkaar. Daarna was het goed mis. Ik kreeg een allergische reactie, maar dat wist ik toen nog niet. Ik werd angstig wakker, ik schreeuwde, ik zweefde en voelde mij niet goed. Mijn moeder kwam naar boven rennen en heeft me tot rust gebracht, maar mijn ogen….Mijn ogen rolde naar boven en kon dan ook niets meer zien. Ik had een filmpje gestuurd naar mijn vriend, en die werd er helemaal eng van, die zij meteen JE WORD BLIND! En mijn moeder zei ook je lijkt wel een blinde. Aantal keren bij dokterspost geweest, ziekenhuis geweest, maar het was ‘stress’ of ik ‘stelde me aan’. Dus telkens naar huis gestuurd.
Tot op een dag ik in huilen uitbarsten. Ik kon het niet meer, ik had pijn, kon niks zien en het voelde gewoon niet goed en had de dokter nogmaals gebeld en weer werd ik afgescheept met ‘neem rust’. Totdat mijn moeder boos naar de huisarts heeft gebeld dat ze nu direct wil komen en verder onderzocht wil worden. Tot ik bij de huisarts zat en allerlei mensen naar mij keken en zeiden dat meisje mag voor mij, want dit is niet goed. Hehe, eindelijk mensen die wel begrip hadden.
De huisarts keek in mijn ogen, maar dat lukte niet, waarop ze een trucje probeerde. Geen enkele arts kon in mijn ogen kijken, behalve zij. Ze wist het niet, maar nam de tijd voor me wat het kon zijn. Totdat ze zei hey, jij slikt toch ritalin? En toen begon het balletje te rollen. Ik moest direct stoppen met de medicatie en kreeg oxazepam om af te kicken en rustig te worden. De volgende dag moest ik terug komen, en meteen mijn desbetreffende arts van de medicatie bellen.
Ik had een week zonder medicatie gedaan, wat een hel, want de hel brak ook los thuis, een hoop gezeik en er werden dingen naar mijn hoofd gegooid waar ik het totaal niet mee eens was, dus wat ontstaan er dan, precies, een driftbui. Ik sloeg de hoordeur eruit, ben naar boven gerend, alles op me kamer omgegooid mezelf geslagen, tegen de muur geslagen….
Er is daarna nog een hoop gebeurd, veel gesprekken gehad, ruzie gehad, maar ook veel veranderd in huis. Ik heb ook andere medicatie gekregen, dexamphetamine. Een lage dosis, en het werkt voldoende, ik wil niet meer omdat ik angstig ben.
En nu… 2014 een nieuwe start voor mij opleiding gaat goed, woon weer samen met mijn vriend en zijn zelfs samen opzoek naar een mooie en grote koopwoning. We hebben mooie dingen in het vooruitzicht en we hebben samen ook mooie toekomst plannen. Na mijn opleiding, wil ik langzaam mijn medicatie afbouwen en het proberen op eigen benen te doen. Ook omdat we in de toekomst een kindje willen en dat gaat niet samen met ritalin (drugs). En ook na mijn opleiding zal ik mijn eigen gastouderopvang opstarten, dus mijn leven ziet er nu goed uit.
Ik ben gelukkig, en ik voel me goed! Ik ben benieuwd wat de toekomst mij zal brengen en nog gelukkiger kan worden!
Dit was een klein deel van mijn verhaal, er is nog veeeeeeeel meer gebeurd in mijn leven, maar daar ben ik nog wel mee bezig. Ik wil in de toekomst ook een boek gaan schrijven over mijn leven, met daarbij tips en adviezen voor mensen met depressie, ADD, eetstoornissen etc.
Groet Melissa
Toevoeging van Melissa op 21 april 2014
Ik slik nu al een maand LTO3, rustig aan afgebouwd en sinds 2 weken helemaal van ritalin af. Het werkt voor mij super! Ik voel me niet meer zo suf, ik slaap goed in en door, en alles smaakt mij weer een stuk beter. Ik heb dit besproken met mijn psychiater waarop zij zei oké ik moet zeggen dat het fout is, maar eigenlijk vind ik het super als het voor jou goed werkt. Afgelopen week voor het laatst bij mijn psychiater geweest. Nog nooit mijzelf zo goed gevoelt!! Blij dat ik ook van de rommel af ben ook omdat mijn vriend en ik in de toekomst een kindje willen. Het kost wat maar slik liever natuurlijke middelen dan die rommel waar ik verschrikkelijke bijwerkingen van kreeg. Overigens ook niet onbelangrijk mijn vriend merkt geen verschil dat ik geen ritalin meer slik, maar of hij blij is met dat ik me niet zo suf voel…. (Ik praat de oren van zijn hoofd)
Groet Melissa
Je kunt hieronder een reactie achterlaten op Melissa’s verhaal…
Hey Melissa, bedankt voor je mooie, eerlijke en uitgebreide verhaal. Je ziet wat het voor leuke en aardige reacties oplevert :) Samen staan we sterk en inspireren we elkaar! Ben blij voor je dat het nu de goede kant met je opgaat. Lekker zo doorgaan!
Hi there,
Ik lig hier je verhaal te lezen. Schrik ervan omdat ik net zoals iedereen gediagnosticeerd ben. Echter… Voor mij geen medicijnen. No way :)
Hoop dat ik via yoga, veel sport en veel praten, en goede coaches mijn leven in het gareel krijg. Het is niet makkelijk… But, wat wel in dit leven. Toch?
Ik zal mijn verhaal er later op zetten. Thanks voor het delen. Deze website geeft mij in elk geval nieuwe inzichten.
Groet,
Jerryl
Hello,
Zelfde verhaal hier.
Zojuist weer begonnen met ritalin.
Juist ja, spieren doen pijn maar dat is ook van jaren lang vechten tegen mijn ADHD en HSP.
Neem jij nu nog Ritalin??
Ik 10 mg en dat is het.
grt,
Nadine
Hoi,
Twee jaar geleden is bij mij ook de diagnose ADD gesteld. Eigenlijk heel mijn leven kon ik geen grip krijgen op de chaos en somberden die daar bij horen. Depressie, angststoornis en zelfs borderline-stoornis waren de diagnoses die de deskundigen op mij los lieten. Via kennissen een stripje methylfenidaat geleend en de mist klaarde op…Uiteindelijk was dat middel de aanleiding om toch wat beter naar ADD gerelateerde klachten te gaan kijken en ja hoor, de psych was het met mij eens. Het lek was boven.
Helaas reageerde mijn lichaam niet zo goed op dit spul en ben met volle tevredenheid overgestapt op dexamfethamine. Dit is nu mijn doping om nog iets verder van mijn leven te maken. Beetje laat op 47 jaar maar toch…
Hoi Melissa,
Bij mij werd in 2009 adhd vastgesteld, ik was toen al 33. Door zelfdiscipline had ik het redelijk kunnen onderdrukken altijd. In de zin dat ik er niet een al te grote chaos van maakte, maar wel altijd veel teveel deed, steeds weer andere opleidingen en cursussen deed en steeds weer overstapte van werkgever. Dat ik nooit rust voelde vond ik niet zo erg, maar het steeds over mijn grenzen gaan door mijn te grote inspanningen en maar van hot naar her blijven gaan in mijn werkende leven was killing. Net voor de diagnose dacht ik echt dat ik gewoon ‘niet goed bij mijn hoofd’ was en werd ik steeds wanhopiger van dat gedoe allemaal.
Na de diagnose heb ik diverse vormen van adhd medicatie geprobeerd. Ik reageerde overal vreselijk heftig op, van niet lekker tot helemaal de weg kwijt zijn. Ik had altijd last van de bijwerkingen van medicatie, maar in de medische wereld werd dit weg gewuifd. Tot mijn behandelaar mijn genotype onderzocht en ik tot een klein % van de blanke wereldbevolking bleek te behoren die vertraagd metaboliseren. Dit heeft allerlei gevolgen voor de afbraak van medicatie b.v. Het heeft o.a. tot gevolg dat ik bepaalde vormen van medicatie beter niet kan gebruiken en andere in kinderdoseringen. Het is altijd een kwestie van trial and error en kijken wat het doet.
Nu slik ik maar 2x pd een half tablet dexamfetamine van 5 mg. en dat gaat goed, meer dan 1,5 pd moet ik ook niet nemen. Gek natuurlijk, want normaal slikt men gemiddeld meer.
Mij helpt het heel erg, ik ben niet direct een voorstander van medicatie, maar als de last te groot wordt van een aandoening, en de medicatie helpt, dan zal ik niet meer zeggen niet doen zoals velen in de maatschappij reageren op adhd medicatie.
Het is natuurlijk ieders persoonlijke keuze, maar ik rond dankzij de medicatie bijna mijn studie psychologie nu af en ben al bijna 3,5 jr. bij dezelfde werkgever nu. Ook al vind ik het daar zeker niet altijd fijn (normaal was ik al 300x weg geweest :)).
Tijdens mijn zwangerschap gebruikte ik het ook niet, dat vond ik toen vreselijk, ik wil graag nog een kindje en zal dan weer moeten stoppen. Ik overweeg om mezelf dan te verdiepen in LTO3, als dat wel mag tijdens een zwangerschap en als het uiteraard geen risico’s geeft, wil ik mogelijk dat proberen om toch ‘door’ te kunnen blijven functioneren.
Jij ook veel succes met alles en het allerbeste! Dank voor je openhartige verhaal.
Rebecca
hoi rebecca,
Ik heb zelf een bepaalde leverenzym. Reageer op geen enkele medicatie goed. Ik vraag me af welke vorm jij hebt. Hoor graag van je
Een mooi verhaal Mellissa heel herkenbaar.
Ik zelf heb het nu niet zo makelijk, en mijn vrouw en kinderen ook niet echt. Ik heb ook last van depressiviteit nu en daar wordt je niet goed van.
de ene dag gaat het beter als de andere. Dan is het weer lachen dan weer huilen om niets eigenlijk. Je heb nergens zin in , de liefde van mijn leven heeft het iedere keer te verduren met mij.ik wil ook dat het beter met mij gaat en weer gewoon kunnen genieten van de normale dingen van het leven.
ik moet in februari terug naar psychische hulp en heb het nu harder nodig dan ooit. Maar ik probeer echt positief te blijven.
Hoi Melissa!
Ik ben al wat ouder (46) en bij mij is de diagnose ADD vorig jaar vastgesteld. Toen de arts tegen mij zei, dat het wel heel raar zou zijn als ik geen ADHD had, vanwege alle kenmerken, dacht ik even dat hij gek was… Ik ben heel rustig en zeker niet zo’n stuiterball die ik bij ADHD voor ogen had. Toen vertelde hij mij dat ik de “Niet-Hyper”-variant had, ADD. Toen ik ging opzoeken wat dat nou was, kwam ik een lijst tegen met zo”n 22 kenmerken. 20 pasten er precies op mij en toen ik mijn vrouw die liet lezen, dacht ze dat dat voor mij geschreven was!
Hoe dan ook, ik begon (nadat ik getest was en overduidelijk ADD had) met Concerta. Dit is een langwerkende variant van Ritalin, zodat je niet zo vaak die pillen hoeft te slikken en dus ook niet zo snel die pillen vergeet te nemen. Handig, maar ook ik kreeg allerlei vervelende bijwerkingen. Al mijn organen gingen erg pijn doen en ik was tot niets meer in staat. Op een gegeven moment dacht ik dat ik nog hooguit 14 dagen te leven zou hebben, van de pijn en rotgevoel in mijn lijf! Dit heeft 3 maanden geduurd.
Toen alles weer enigszins functioneerde, ben ik toch weer begonnen met Concerta, op een lage dosering (ook eerst om de dag) en hebben we het heel langzaam opgebouwd. Dit ging gelukkig goed en nu heb ik eigenlijk een duidelijk beter bestaan! Ik kan me beter concentreren, ik ben assertiever (waardoor ik toch beter voor mezelf kan opkomen) en ik heb veel meer energie om actief te zijn.
De diagnose ADD kwam bij mij, na 15 jaar ernstig depressieve klachten. De ADD heeft die depressiviteit in stand gehouden en vele jaren van mijn leven verwoest. Ook binnen mijn relatie, heeft dit tot problemen geleid. Door een traumatische jeugd (altijd ruziende ouders) was ik allergisch voor ruzie en dat leidde tot … conflictvermijdend gedrag (waar jij, zo te zien, gelukkig geen last van hebt). Nu ben ik dus assertiever en leid dat tot .. jawel, nieuwe conflictsituaties, harde confrontaties en misschien wel tot een breuk. Probeer dus wel altijd jezelf te blijven en voor jezelf op te komen!! En onderschat het niet, want je bent kwetsbaar maar ook sterk.
Ga dus altijd op zoek naar je eigen kracht en die medicatie kan je alleen maar helpen, niet maken.
Succes en heel veel geluk!
Reactie op Melissa.
Allereerst top dat je het nu op de rit hebt.
En het blijft een levenslange les.
Wij hebben een adhd / add gezin.
De twee jongens met adhd zijn gestopt naar jaren ritalin gebruik met succes want laat ik even duidelijk zijn het gaat ook vaak goed met ritalin! Niet iedereen reageert allergisch etc.
Maar voor Melissa ze zijn gestopt en het gaat goed met ze. Het kost veel zelfdiscipline en elke dag leren ze nog.
Ik wens je heel veel succes. Groetjes Marja
Fijn dat je je verhaal openbaar maakt! Ik heb een dochter met add, slikt concerta en losse methyl en heeft enorme angsten gehad. Ook wij willen stoppen met concerta en methylfenidaat en over stappen op Stratera. Volgende maand gaan we het proberen. Als je ziet wat zij allemaal moet slikken om überhaupt in slaap te komen, melatonine, prometazine en homeopatische korrels tegen angst, lamp aan en bij ons op de slaapkamer, en ze elf jaar. Geen gezonde situatie. Maat we blijven moed houden en hopen dat alles goed komt met andere medicatie. Jij bedankt voor je verhaal en veel succes gewenst.
Als je ooit toch iets wil slikken kun je beter voor LTO3 gaan dit is n natuurlijk alternatief voor ritalin en heeft niet al die nare bijwerkingen. Het werkt ook beter. Google het maar eens.
Hoi Henriette,
Ben ik het mee eens, ik gebruik LTO3 nu zelf ook weer. Chemische medicatie zoals Ritalin en Concerta ga ik persoonlijk echt nooit meer aan beginnen. Teveel bijwerkingen had ik ervan waar ik me slechter dan voorheen door ging voelen. Maar iedereen maakt daar uiteindelijk zijn eigen keuze in. LTO3 geeft mij meer rust. Ik kan prikkels op straat er vooral beter door verwerken en kan me beter concentreren op werk. Het aantal reacties van mensen die lto3 nemen en er baat bij hebben stijgt nog steeds. Ongelooflijk dat een natuurlijk middel zo’n goede werking kan hebben voor mensen met ADD en ADHD. Voor de geïnteresseerden heb ik hier een pagina volledig aan lto3 gewijd.