A day in the life of ADHD sufferer Karin

Een typische ADHD werkdag…

Quarter past six, my alarm clock rings, press snooze and get up at half past six. My children lie with me in the big bed. An arm on my face, a knee in my back and too little space, that's how I slept. As is often the case, I am not so consistent in this. I am a bit bummed, everyone is awake at 6.30 a.m. and around me. While it is so important for me to have an hour to myself before the day starts. But in this process, I have dropped some stitches myself again.

My work mobile has been broken since last night. Ever since then, that thing has been in my head. Thinking about the people I need to call, the emails I want to access, who I need to contact for another work mobile, whether I will get it, when, and how I can combine getting it somewhere with an outward or return trip from work. I take my LTO3 and drink a cup of black coffee. I briefly tell my partner that I have to leave early today, so he will take the children to school.

Dat is ook zo, vandaag een training waarin ik ook als super-user functioneer. Ik behoor dus meer te weten dan de anderen. Ik had me daarvoor nog wat willen voorbereiden, mijn tablet goed op te laden, nog even in de omgeving van de computer kijken etc. Is dus niet gebeurt, maar goed mijn werkmobiel. Zou ik misschien de simkaartjes kunnen omwisselen, zodat mijn privé mobiel even mijn werkmobiel wordt. Eerst maar even aankleden en opmaken. Shit het is kwart voor acht, opschieten dus! Kleren voor de kinderen pakken, spullen inpakken voor mijn werk.

Om vijf over 8 zit ik in de auto en geef mezelf een schouderklopje, ik ben op tijd… Ik zet de muziek aan en scheur weg. Tijdens de rit, kijk ik naar buiten en zing hard mee met de muziek. Ik luister hetzelfde liedje nog een keer en rij hard. Ondertussen geniet ik van de wolken, het water en de schapen.

I arrive at work at 9 am, where super, superuser is already sitting there all ready. The Other superuser also sits ready, has printed things out and is really well prepared. I throw down my bags, say my phone is broken and go to sort that out. Trying with those SIM cards first. Oh shit now my private mobile doesn't do anything either. No movement in the picture. I call the helpdesk and explain the situation. I can come this afternoon but the advice is to put it on the charger as well. Okay find a socket, meanwhile there's a lot of stuff on the desk. First my work mobile to a computer, doesn't work, looking for a socket found. Computer colleague indicates that she now has an error due to my USB act, check there, click solved. Private mobile still does nothing, have a screwdriver upstairs, will come later. Grab a tablet, there's a huge crack in it, ah there's our ICT colleague, will see what he can do. Right back to the super user club, as it's 9.40 and we've been preparing the topic for 40 minutes. Super super user show me, I get it immediately. Computer programmes are usually crosses you have to press, save, add, etc etc.

The consultation, people all ask questions, some sigh and have resistance, people arrive late. I am already getting more restless, my leg is starting to wobble. More questions and I find it so simple and if not it will be fine. After all, I work very well on images and this system has some key words and the rest of the symbols nice and clear. Together with my fun crazy colleague ADHD‘er, voelen we de onrust bij onszelf toenemen. We moeten er voor waken het niet over andere dingen te hebben. De training is afgelopen en ik ben gesloopt.

Maar eerst eten, shit ik ben mijn yoghurt vergeten. Gelukkig ik had nog wat yoghurt van vorige week laten staan. Ik neem ook echt even de tijd om rustig te eten. Achter de computer nog wat dingen opzoeken en uitzoeken. Mailtjes die tussendoor komen afhandelen, nog wat telefoontjes en nu snel op route. Beneden nog een map pakken, het adres vergeten op te schrijven, dus dat vraag ik nog even aan de administratie. In de auto en halverwege bedenk ik me, dat ik de map heb laten liggen…

Wanneer ik terug naar huis rij, bel ik nog even met een vriendin en met mijn vader. Maak nog wat gekke foto`s van mezelf en heb dikke pret. Denk aan de dag terug en dat ik het de volgende keer echt wat beter moet organiseren. Ik lach om mezelf, maar geef mezelf ook op mijn kop… Wanneer leer je het nu eens Karin……

Wil je reageren op Karin’s verhaal? Laat dan hieronder in de comments zeker van je horen!