ADD / ADHD: Distress Call of a Trapped Soul
My take on ADD / ADHD
I myself have been diagnosed with ADD. Initially, I was happy with the diagnosis. After all, I was convinced there was something wrong with me and could only be helped in a targeted way with a label. But the search for appropriate help only led to more frustration and an increase in symptoms. Until I started looking at it from a completely different point of view. This is how I look at it now.
Science's approach to ADD / ADHD
Is het genetisch bepaald? Is het een afwijking in de hersenen? Wordt het vooral getriggerd door omgevingsfactoren/opvoeding? Een combinatie van dat alles…? En wat is de gepaste behandeling? Medicatie (en welke dan?), gedragstherapie, supplements, homeopathy, neurofeedback, meditatie…? Iedereen heeft er een mening over. Elk een andere ervaring. Overal proberen deskundigen ons te overtuigen: “kom naar mij. Ik heb de oplossing! Kijk ik heb statistieken/getallen die het bewijzen…”
Door het steeds door een wetenschappelijke bril te bekijken komen we echter nooit tot de kern van de zaak. In het beste geval worden onze klachten onderdrukt en leren we omgaan met onze zogeheten ‘stoornis’. Het probleem is dat de wetenschap ons bekijkt als louter fysieke schepsels. Een soort van een met vlees omhulde computer. En als een mens problemen ondervindt in zijn/haar functioneren, is er iets mis met de hardware. Dan zijn er verbindingen die niet goed zitten, stofjes die ontbreken enzovoort. Wat we vaak blijken te vergeten is dat we niet ons lichaam ZIJN maar dat er in dat lichaam iets veel wezenlijker schuilt: een ziel, energie, trillingen…. Dat is onze essentie. Maar het is niet tastbaar en dus ook ongrijpbaar voor de wetenschap (en alles wat niet tastbaar is is in de ogen van velen onzin).
From free soul to trapped human being
Toen we op de wereld kwamen zagen we onszelf niet als fysieke entiteiten, afgescheiden van onze omgeving. We waren niet afgelijnd. Ons lichaam was geen barrière waarbinnen we ons gevangen voelden. We waren puur en ongeconditioneerd. Zonder besef van een afgezonderd IK.
Maar al snel voelden we aan dat we ons gedrag dienden aan te passen aan een bepaald sociaal wenselijk patroon. En hoe ouder we werden, hoe meer regels/verantwoordelijkheden/sociale verwachtingen. Onze vrije geest werd zo steeds meer begrensd. De energie die voordien nog vooral positief was, en vrijelijk kon uit- en instromen werd beladen en grotendeels geïnternaliseerd . Waar we voordien het leven zagen als een ontdekkingsreis, leerden we dat alles al ontdekt was en onze weg al grotendeels was uitgestippeld.
“De wereld is geen speeltuin! Wij zullen je wel zeggen wat belangrijk is! Lezen, rekenen, vraagstukken oplossen, wetenschap! Dat is belangrijk! Ben je een creatieve conceptuele denker (wat alle zogenoemde AD(H)D’ers dus zijn)? Pech! Wij denken hier lineair! Neem vooral geen risico’s, kies voor veiligheid en zekerheid. Verandering is slecht!” En dus zit je daar achter het raam in de klas weg te dromen. Een lijf vol energie, een hoofd vol ideeën. Maar je moet stil zitten en zwijgen. De leerkracht vindt je ongeïnteresseerd, lui… Maar je bent gewoon verveeld. De energie hoopt zich op en zet zich vast. Een hoofd vol angsten, een lijf vol onrust. “Wat is er toch met dat kind! Hij kan niet stilzitten, droomt vaak weg, kan zich niet concentreren!”
Ondertussen wordt je in een vat met kennis gegooid. Je mag vooral niet te veel zelf op ontdekking gaan (stel dat je tot inzichten komt die afwijken van de heersende visie: je zou een outsider worden, een ‘rare’). Niet nadenken, gewoon verteren en reproduceren. Je hoofd loopt over, de kennis verdampt. Je snapt er geen bal van maar andere kinderen lijken het wel te begrijpen. Dus je doet alsof je het ook allemaal snapt. Al denk je bij jezelf vaak: “dit klopt niet, het voelt niet juist aan…” je speelt het spel mee. Anders gaan ze je maar een vreemde eend vinden. En het lukt je ook, zij het met veel moeite.
Je leert je dromen te verdringen, want ze leiden je af van de ‘realiteit’. Alles is zo abstract. Voor anderen lijkt het allemaal logisch. Hoe komt het toch? Ben ik dom? Ben ik anders? Ik lees, en lees en lees. Maar niets blijft hangen. Ik voel wel dat dit heel onnatuurlijk voor me is, maar mijn ouders en leerkrachten zeggen me dat het zo hoort. Dus het zal wel zo zijn. Ik moet mee, of ik blijf achter.
Zoektocht naar de oorzaak…
Some of us manage to play the game. At least for a while. Because your essence cannot keep pushing you away. We cling to rules and structure because that is the only grip we seem to have. We need the manual because otherwise we get lost (we think). The idea that we might lose that grip makes us anxious. We keep feeling a kind of restlessness, because somewhere we do know that this is not our way. But we want to be accepted, certainly not to be different. Meanwhile, we believe ourselves that we need lots of money a respectable job, a nice house, pretty smart kids, etc. We no longer see the beauty of the world around us. That energy we had in abundance as children has taken root in our bodies.
We krijgen allerlei psychische en fysieke klachten. Waar komen die toch vandaan? Je denkt : “Ik heb alles wat ik zou moeten hebben om gelukkig te zijn. Toch voel ik me steeds meer angstig, onrustig, gespannen, ik kan niet meer slapen, kan me niet concentreren… Wat is er toch met me? Het zal wel een burnout zijn. Me ff thuis laten zetten…” Maar de gedachten blijven. De angst wordt heviger. “Ik heb het gevoel dat alles wankelt. Dat alles elk moment kan instorten, dat de grond onder mijn voeten gaat verdwijnen…”
“Wat is er toch mis met me!! Kan iemand me een diagnose geven?! Kan iemand me aub medicatie geven zodat het stopt!? Ik ga even mijn klachten ingeven in de zoekmachine: onrust, concentratieproblemen, slaapprobleem, vergeetachtigheid, ongeduldig… wat zegt het: AD(H)D! Dat is het! Het komt helemaal overeen! Dokter ik heb het gevonden! Ik heb ADHD! Geef me vlug een officieel papier zodat ik medicatie kan nemen! Stel me maar vragen, ik weet wat ik moet antwoorden.”
The redeeming label?
“Ik heb eindelijk een label! Nu kan ik mijn eigenaardige gedrag verantwoorden. Het ligt niet aan mij, het ligt aan mijn ‘stoornis’. Dank je maatschappij, dat je het allemaal zo goed doorhebt. Dank je wetenschap voor het uitvinden van labeltjes (stoornissen) zodat we kunnen geholpen worden! Zodat al de rest lekker ongestoord verder kan doen met het serieuze spel.”
Je kan besluiten dit spel serieus te blijven nemen. Maar doordat je in een soort van hypnotische staat verkeert, denk je dat het niet anders kan. En je bent continu met jezelf in gevecht. Het verstand tegen het gevoel. En dat intern conflict zorgt voor veel psychosomatische klachten die we ondervinden. Op die manier zal je echter nooit echt verlost geraken van je klachten. Er is een alternatief: Zie in dat het allemaal ‘maar’ een spel is. Speel het mee, maar neem het niet serieus. Volg de regels als het echt nodig is, maar volg vooral je eigen weg. Bevrijd je ziel uit het keurslijf! De energie zal loskomen en terug beginnen stromen. Het leven zal veel lichter aanvoelen.
Rediscovering the essence: The true redemption
Stop! Druk op de pauzeknop. Zie het absurde in van het spel dat we met z’n allen spelen. Ga na wie je écht bent, en wat je écht wilt. Laat alles waar je krampachtig aan vasthoudt los. Want het maakt je alleen maar onrustig omdat je bang bent het te verliezen.
Dat is wat ik nu doe. En echt, ik ervaar een rust die ik nooit eerder heb ervaren. Een gevoel van vrijheid! Ik probeer niet langer tegen de stroom van mijn intuïtie in te zwemmen maar drijf erin mee. Ergens wist ik al lang dat mezelf dwingen het spel mee te spelen me ongelukkig en ziek maakte. Maar ik dacht dat het niet anders kon. Dat ik zou neerstorten als ik het zou loslaten. Maar je sterft niet, integendeel. Het lijkt alsof je herboren wordt en de wereld door de ogen van een baby ziet: vol verwondering.
Mijn uiteindelijke punt: als je de reeks van klachten die je ondervindt voor het gemak onder één noemer wilt plaatsen, oké. Maar noem het geen stoornis. Dat is een dwaalspoor van een society die liever heeft dat het individu zich aanpast dan te moeten toegeven dat ze faalt. De klachten die we ondervinden zijn het gevolg van het feit dat we vrije, creatieve, energieke zielen zijn, die zich niet makkelijk in een bepaalde beperkende richting laten duwen. Een conceptuele denker die verplicht wordt lineair te denken. Ons verstand maakt ons wijs dat het moet (om ‘normaal’ te kunnen functioneren). En dus onderdrukken we onze aard, en kroppen we onze energie op. Probeer eens wat het met je doet als je de wereld op deze manier bekijkt. Wat er gebeurt als je loslaat wat je verstand je al die tijd heeft doen geloven en leert vertrouwen op je intuïtie.
Wil je reageren op dit artikel? Scroll even door naar beneden…
Who am I? It is expected that I will then say: Mathieu Wouters, 37 years old, police inspector, father of two children, married, Belgian, ... Combined with my photo, you then have a superficial idea of who I am in our shared physical reality.
Having never felt at home in this 'reality', I thought I needed an extra label that would explain why I was different. Two years ago, I was diagnosed with ADD. An extra label to shape my identity, delineate myself more strongly and be able to seek help in a targeted way.
But it didn't bring me the peace I was looking for. What eventually did is the realisation that beyond this physical world that we all continue to shape every moment, there is a deeper reality. A reality that is much broader and where the soul is at the core. In that reality, I do have the space to be who I am, I don't have to conform to a 'norm'. This is the space we need to experience peace, space we don't get enough of in the physical world.
I used to resist, often unconsciously, the society that was so foreign to me. But that resistance created negative energy that crystallised in my body.
Now I realise I shouldn't hold on. I should not fight. Because that fighting causes suffering. For yourself and often for others around you.
My advice: don't take life too seriously. See it as a game and trust that your soul will bring you to your destination.
I have become a guest blogger for ADDcharacteristics.net to share my views on the collection of traits placed under the AD(H)D banner. After all, I don't really believe in the conventional, limiting explanations :)
long story, but good story.
myself, I don't feel at home or fit into a group anywhere. It takes a lot of energy to be social and wear a mask.
Any idea how to get tested for add/autism?
Wow ,,
What a good text .
It touches me.
And the realisation that I am not the only one who feels this way .
Strengthens me ,
I can do something with this .
Mooi verhaal! Mooie realisatie die jou nu een grote stap verder helpt, sommigen noemen dat een ‘awakening’.. ikzelf heb geen last van het woord ‘stoornis’. Ik voel me anders dan de meesten, als de maatschappij dat een stoornis noemt, whatever.
living by intuition I already did, now as a father it can be a bit less but still. To keep that intuition focused on what is good for me, that is the trick. Good luck and enjoy your path, vr gr Andres
Ooh wauw, wat een herkenbaar artikel, het doet zo veel deugd om woorden te krijgen voor een gevoel dat ik voor mezelf niet helemaal helder kreeg. Dankjewel om dit te delen🙏🙏🍀🍀
Kris
I think the same way sometimes... I'm 21 and studying. Maybe I should become a carpenter or something instead of studying. Sometimes it feels like I'm going against the grain indeed. Why am I doing this? People around me don't understand me.... I am quiet because I have no idea what they are talking about in large groups. I am often not myself because I can't relax.
Wow, beautifully written. Really gets to the heart of my views on those F.. labels. :)) have been working with children and young people with labels for a long time and have 1 myself, and so often it is unhelpful that they think there is something wrong with them. I love helping them on their way to experiencing freedom and being themselves again. Thanks
for your writing. Very Inspiring.
Thank you for your response Jessica! I can imagine the great satisfaction you get from being able to apply your vision in your work, helping children/young people.
On another ADHD forum the other day, I had a discussion about whether or not to label a child.
Perhaps of interest :
https://forum.adhdblog.nl/conversations/wel-of-geen-label-adhd
regards,
Mathieu
First of all, everyone's ALL BEST wishes for 2020
What a wonderful article, very nicely articulated Mathieu!
Your blogs are something I look forward to and totally agree with your views.
Uiteindelijk draait het om wie we zijn IN ZIJN GEHEEL en zijn we NIET de AD(H)D’er , de autist, de HSP’er. Iedereen met wie ik werk bekijk en behandel ik vanuit een open visie en zie ik als een TOTAAL-persoon. Zo zie ik mijzelf ook. Mijn hooggevoeligheid en ADD zie ik bovenal als 1 van mijn krachten en talenten.
Warmest regards,
Monique van de Laar
how beautiful, how lovely
I too was diagnosed at 33, after many frustrations....
but now 2020 will be my year, I have already learnt, changed and discovered so much. there can be silence in my head... and with my almost 45 lengths I am happier than ever.
hard work, but so worth it.
I wish it to everyone
regards
Thanks for your response! Super that, after those years of frustration (which we can all imagine), you are so positive about it.
Op welke manier kun je je laten testen op ADD? Ga je hiervoor naar een huisarts of eerder naar een neuroloog? Is het mogelijk om wat meer concrete tips mee te geven ‘hoe’ je alles loslaat? Hoe je kunt ontdekken wat je echt wil…. doe je dit door meditatie, therapie, creatief bezig zijn, anderen….? Alvast bedankt! Zou me echt al verder helpen!
First of all, Mathieu! Thank you for this incredibly well-worded piece! I experience it the way you describe it.
And @Els, I have benefited immensely from Access Bars treatments from Access Consciousness. Just Google it :) Love!
Thanks Els for your response!
Hoe laat je los : vind ik één van de moeilijkste vragen om een duidelijk antwoord op te geven. Ik ga het proberen te beantwoorden vanuit mijn eigen ervaring. Ten eerste denk ik dat je een punt moet bereikt hebben waarop je denkt : Zo kan het niet verder. Ik ben het beu om ongelukkig/angstig te zijn, om me steeds onrustig te voelen, enzovoort. Maar om dat te kunnen omkeren moet je wel weten waar die emoties vandaan komen. In mijn geval had het bijvoorbeeld veel te maken met een conflict tussen de externe realiteit en de manier waarop ik de dingen aanvoelde, angst voor veranderingen, het zoeken naar een hoger doel in mijn leven, het gevoel gevangen te zitten enz…
Het probleem is het overaanbod aan mogelijke behandelingen….Je kan kiezen voor stimulerende medicijnen, gedragstherapie, neurofeedback, vanalle supplementen en ga zo maar door. Zeker als je op het internet gaat kijken verdrink je in een zee van informatie. De ene ‘expert’ zegt dit, de ander dat. En allemaal doen ze hun best je te overtuigen (vaak uit eigenbelang). Daardoor verergerde mijn onrust. Ik voelde me na mijn diagnose pas écht verloren.
Ik kan het moeilijk invullen voor jou. Maar ik heb uiteindelijk besloten mijn eigen pad naar genezing te volgen (voor zover je van genezing kan spreken als je beseft dat de symptomen veelal niet veroorzaakt worden door een ‘defect’ in ons lichaam). Op een gegeven ogenblik werd mijn aandacht getrokken naar boeken over ‘bewustzijn’. Boeken die gaan over het leven in het ‘NU’. Boeken van onder andere Eckhart Tolle, Alan Watts, Penney Pierce enz… Die boeken gaven een heel ander beeld op de realiteit/het leven dan het beeld dat ons van kleinsaf wordt ingeprent. Bij het lezen van die boeken overviel me een rust die ik nog nooit eerder had ervaren. Wat ik las was zo verhelderend, verfrissend en sloot aan bij hoe ik de dingen altijd intuïtief had aangevoeld.
Om terug te komen op je vraag ‘Hoe laat je los’. Bij mij kwam het neer op volgende inzichten : Leef niet in het verleden of in de toekomst. Alles wat gebeurd is, kan niet meer veranderd worden. Soms is het belangrijk te weten waar bepaalde zaken vandaan komen (trauma en dergelijke). Maar daarna is het ook belangrijk er niet bij te blijven stilstaan. Door er aan te blijven denken, blijf je voeding/energie geven aan negatieve gedachten. Tegelijk moet je je ook niet fixeren op de toekomst in de hoop dat die verlossing kan brengen. Door je te fixeren op de toekomst, plaats je alles in functie daarvan en vergeet je te leven in het moment. Het enige moment dat er bestaat is het NU. Zie tegelijk ook de relativiteit van alles in. Alles verandert constant, niets is blijvend. Klamp je dus ook niet vast aan spullen, personen, overtuigingen… Probeer mee te gaan op de golven van het leven. En probeer er op te vertrouwen dat je ziel je op je bestemming zal brengen. Want dat zal ook gebeuren. En als je je niet verzet tegen wat is, niet tegen de stroming inzwemt, kom je sneller op die bestemming.
Wat betreft een eventuele diagnose : stel je de vraag ‘Gaat een diagnose, een label me geven wat ik zoek?’. Als je net als ik op zoek bent naar rust, gaat het je niet meteen verderhelpen. AD(H)D is geen ziekte, geen stoornis en kan dus ook niet ‘genezen’ worden. Door het label ga je therapie/medicatie krijgen die je klachten onderdrukken. Maar in de kern gaat er (volgens mij) niets veranderen.
regards,
Mathieu
Note Administrator: Your above comment had accidentally ended up in the spam folder. When this happens I manually restore it. Your comment is now there. Thanks for your extensive responses Mathieu :)
—————————————————
I had just typed a very long reply, but it suddenly disappeared :o
I'm going to try to summarise.
Ik denk dat de vraag hoe je alles kan loslaten één van de moeilijkst te beantwoorden vragen is. Het vereist eerst en vooral dat je een punt hebt bereikt dat je zegt : ik ben het beu om steeds/vaak ongelukkig, angstig/onrustig te zijn. Vaak moet je eerst een dieptepunt bereiken of een lange zware periode doormaken voor je dit punt bereikt.
Na mijn diagnose was ik op zoek naar een gepaste behandeling. Maar ik had het gevoel te verdrinken in een overaanbod van mogelijke behandelingen : cognitieve therapie, supplementen, neuro-feedback, stimulerende middelen… Ik werd er nog vele malen onrustiger van.
Ik besloot mijn zoektocht op te geven en kwam toen ‘toevallig’ bij boeken over bewustzijn terecht. Boeken van onder andere Eckhart Tolle, Penney Peirce, Alan Watts,… die een beeld geven van een heel andere realiteit dan diegene die we van kleinsaf krijgen ingeprent. Die boeken gaan over onbegrensd bewustzijn, energie, leven in het NU en dergelijke.
The main insight I got from those books :
Loslaten doe je door te beseffen dat je niet in het verleden of de toekomst moet leven. Het verleden kan niet meer veranderd worden. Het is belangrijk te weten waar bepaalde zaken vandaan komen (trauma en dergelijke). Maar door steeds aandacht te blijven geven aan het verleden, blijf je negatieve gedachten voeden. En door je hoop te vestigen op de toekomst, op een moment dat verlossing zal brengen, vergeet je te leven in het NU. Vertrouw erop dat je ziel je op je bestemming zal brengen. Zwem niet tegen de stroom in, dan zal je vlugger op die bestemming komen en minder pijn lijden. Alles verandert, niets is blijvend. Klamp je daarom ook niet vast aan mensen, spullen, gedachten, overtuigingen… Ga mee op de golven van het leven en klamp je niet vast…
That's the best advice I can give (right now :) )
As for those tests for ADD : ask yourself what you want to achieve with them. If you want medication and appropriate therapy to alleviate the symptoms, it may help you further. But real healing (insofar as you can cure a disorder that doesn't really exist) starts, in my opinion at least, only with changing consciousness.
Dear Mathieu, how brave of you to be so open and honest!
I am convinced that sometimes/often we all go overboard with labelling and diagnosing, partly due to the perverse incentives in our healthcare system that rewards getting extra help or reimbursements through a diagnosis, etc!
De druk van de steeds complexere maatschappij met zijn overvloed aan informatie en keuze’s maakt het vaak alleen maar moeilijker voor mensen met AD(H)D kenmerken, etc!
It's clever when you can come back to yourself and your own identity in a very unique way!
Hello Mario. Thank you for your response.
Je hebt gelijk wat betreft die druk van de maatschappij en de overvloed aan informatie. Waar ik vroeger dacht dat ik mijn leven moest laten bepalen door die druk, ben ik nu tot het inzicht gekomen dat je die druk ook aan je kan laten voorbijgaan. Door je niet vast te klampen aan zekerheden… verandering als iets positiefs te zien.. de relativiteit van alles inzien….
I solve this information overload by consciously choosing the sources of information myself and no longer letting myself be paralysed by the deluge of (often insufficiently verified, or coloured) info we receive through all kinds of channels.
Bedankt voor je zeer prettige uiteenzetting Mathieu! Een bijzonder mooi kenmerk van AD(H)D is het verder en dieper kijken dan mainstream doet. En dat doe jij. Je verwoord vrijwel precies mijn gedachten. Zelf ben ik 3 jaar geleden gediagnostiseerd met vooral ADD en ben mijn zoektocht gestart. In het dagelijks leven run ik een praktijk voor coaching, counseling en relatietherapie. Het bijzondere is dat ongeveer 30 tot 40 % van mijn klanten in dit spectrum zit, waarvan ik er een hoop heb doorverwezen, omdat ze het niet wisten. Als ze binnenkomen voel ik het; de energie, de honger naar zingeving en betekenis, de creativiteit en impulsiviteit en het ‘all over the place’ concentratievermogen.
De stempel ‘stoornis’ ben ik ook allang voorbij. Als oordeel, angst, schaamte en schuld mag wijken en de emoties meer en meer gereguleerd kunnen worden, komt er een enorme bron aan potentieel vrij waar ik nog bijna dagelijks verwonderd over ben. Wat een prachtig mens die AD(H)D’er!!
Fun fact Mathieu is that I quit 2 years ago after 19 years in the Marechaussee and became self-employed. I have been told that the AD(H)D percentage in Police or Defence is many times higher than civilian society. And that does not surprise me at all given the profile :)
Nice of you to keep blogging. I look forward to seeing your insights!
Best wishes for 2020 and, above all, a free and maladjusted life. Even in the police system.
Warm regards,
Ewout van de Groep
http://www.kingdomcare.nl
Hey Ewout. Bedankt voor je fijne reactie! Ik ben eens gaan kijken op je site… Wat een carrièrewending! Ik vind je visie in ieder geval super.
Vooral het zinnetje ‘oordeel brengt verwijdering, empathie verbindt’. Toen ik nog interventies deed vond ik dat echter zeer moeilijk om steeds in de praktijk toe te passen. Het was zoals jij het formuleert vooral een zaak van ‘conflictbeheersing aan de buitenkant’. En dat brengt geen oplossing op lange termijn.
Ook herkenbaar dat je door een zware periode bent moeten gaan om dat kantelpunt te kunnen bereiken. Achteraf bekeken ben ik daar heel dankbaar voor. Het heeft me tot veel inzichten gebracht, die op hun beurt voor de rust zorgden waar ik zoveel nood aan had…
Greetings, and all the best for 2020!
How well written so clearly and so recognisable.
I was diagnosed with ADHD/ADD that I was 55.
Everything puzzle pieces suddenly fell into place.
As a child, I was often slapped by my mother,because I was unruly(she thought)
I felt different from other children..What was wrong with me,I didn't understand anything....
And then,many years down the line the diagnosis..Medications I do not use.
Some supplements though..It is still busy and restless in my head though.
On top of that, I also have fibromyalgia..Well believe me,these 2 conditions are no friends to each other..But,such is my life, and I manage quite well..I do have a lot of support from my 3 dogs....
Dank je voor je leuke reactie. Dat van het ‘onhandelbare kind’ is ook herkenbaar. Zijn vaak kinderen die intuïtief aanvoelen dat er iets niet klopt. Dat de regeltjes die worden opgelegd hun vrijheid te zeer beperkt en hun ontwikkeling in de weg staat (zo is dat toch naar mijn aanvoelen).
I am glad my two daughters have temperament and are not too docile :)
Good that you can manage without medication!
AD(H)D Yaa Beautifully written.
Op mijn 55 gediagnostiseerd., via DNA onderzoek bij prof. VERHOEVEN in Venray van Gogh kliniek is toch gebleken dat er wat aan mij mankeerde of omdat ik mij altijd anders voelde,maar ook dit laten onder zoeken door dat ik mij voelde falen in dit leven…
Op chromosomen paar 16…daar zit een “foutje” en is erfelijk.
Ben 60 heb zoon met autistische aan verwante problemen..en had een dochter met het Williams syndroom…
Mensen met zo’n AD(H)D defect…
krijgen makkelijker kinderen met voor genoemde problemen…etc.
Op het genetische instituut voor erfelijkheid onderzoek hebben ze het me allemaal uit gelegd…maar even goed..ondanks ook wel hulp…blijf ik het lastig vinden mijn draai in de maatschappij te vinden…ps mijn creativiteit houdt me op de been…
Hello Hilde. Thank you for your response.
Toch wel ergens spijtig vind ik dat je nog steeds het gevoel hebt dat je iets ‘mankeert’. We ondervinden inderdaad veel hindernissen doordat we anders bedraad zijn. Maar het is vooral de reguliere wetenschap en geneeskunde die ons wil doen geloven dat dit ‘anders zijn’ een stoornis is.
I also feel out of place in this society. But I don't want to fit in. I have my own view of the world. And this, like that of many AD(H)D-ers, HSP-ers and relatives is much broader than the narrow view of reality that is rammed down our throats. We can transcend this instead of letting our fears bring us down.
Top Mathieu! Ontzettend mooi verwoord en zeer herkenbaar. Dankzij mijn meditatie en het belachelijke maatschappelijke spelletje aardig weten mee te spelen, weet ik mij een beetje staande te houden. Ik ben nu 43 jaar en voel mij meer Kind dan ooit. Het wordt alleen maar leuker😅. Succes met alles amigo! Groetjes, Hendrik
Hey Hendrik. Bedankt voor je reactie! Daar komt het volgens mij op neer : jezelf niet te veel in de rol van ‘serieuze volwassene’ te wringen, maar de spontaniteit, speelsheid, fantasie, verwondering van het kind in jezelf behouden of herontdekken.
Velen nemen het leven echter veel te serieus, klampen zich vast, en laten zich neerhalen door negatieve emoties…
Heel herkenbaar allemaal… mooi jullie openheid en hoe je je weg vindt…
Great blog. Totally true and nice to see it articulated so clearly for once
Ik weet dat ik in mijn vorig leven een oorlogsslachtoffer was en al die angsten en emoties zitten nog in ons dna. Dit maakt dat wij verward raken van alle indrukken hier. Veel adhd’ers zijn gereïncarneerde oorlogsslachtoffers.
Hallo Margit. Ben wel nieuwsgierig hoe je dit weet… Regressie onder hypnose? Ben ook wel geïnteresseerd in het onderwerp reïncarnatie. Wanneer we het over trauma hebben denken we te vaak enkel aan trauma’s opgelopen in het huidige levens. Terwijl trauma’s uit vorige levens evengoed hun sporen kunnen nalaten.