Medicatie uitdelen voor ADD en ADHD

Gelijkaardige berichten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

20 − twee =

28 Commentaar

  1. Wauw ,,
    Wat een goede tekst .
    Het raakt mij.
    En het besef dat ik niet de enige ben die mij zo voelt .
    Sterkt mij ,
    Hier kan ik wat mee .

  2. Mooi verhaal! Mooie realisatie die jou nu een grote stap verder helpt, sommigen noemen dat een ‘awakening’.. ikzelf heb geen last van het woord ‘stoornis’. Ik voel me anders dan de meesten, als de maatschappij dat een stoornis noemt, whatever.
    leven naar intuitie deed ik al, nu als vader kan dat wat minder maar toch. Om die intuitie gefocust te houden op wat goed voor me is, dat is de truck. Succes en genot op je pad, vr gr Andres

  3. Ooh wauw, wat een herkenbaar artikel, het doet zo veel deugd om woorden te krijgen voor een gevoel dat ik voor mezelf niet helemaal helder kreeg. Dankjewel om dit te delen🙏🙏🍀🍀
    Kris

  4. Ik denk er ook zo over soms.. Ik ben 21 en ik studeer. Misschien moet ik maar timmerman ofzo worden in plaats van studeren. Soms voelt het alsof ik tegen de stroming in ga inderdaad. Waarom doe ik dit? Mensen om mij heen begrijpen mij niet.. Ik ben stil omdat ik geen idee heb waar ze over praten in grote groepen. Ik ben vaak mezelf niet omdat ik niet kan relaxen.

  5. Wow, mooi geschreven. Raakt echt de kern van mijn visie over die F.. labels. :)) werk al heel lang met kinderen en jongeren met labels en heb er zelf 1. En het is zo vaak niet helpend dat ze denken dat er iets mis is met ze. Ik help ze graag op weg om weer vrijheid te ervaren en zichzelf te zijn. Thanks
    voor je schrijven. Erg Inspirerend.

  6. Allereerst iedereen de ALLERBESTE wensen voor 2020
    Wat een prachtig artikel, heel mooi verwoord Mathieu!
    Jouw blogs zie ik graag tegemoet en sluit me helemaal aan bij jouw visie.

    Uiteindelijk draait het om wie we zijn IN ZIJN GEHEEL en zijn we NIET de AD(H)D’er , de autist, de HSP’er. Iedereen met wie ik werk bekijk en behandel ik vanuit een open visie en zie ik als een TOTAAL-persoon. Zo zie ik mijzelf ook. Mijn hooggevoeligheid en ADD zie ik bovenal als 1 van mijn krachten en talenten.
    Hartelijke groetjes,
    Monique van de Laar

  7. hoe mooi, hoe mooi
    ook ik kreeg de diagnose op 33 jaar, na vele frustraties..
    maar nu 2020 wordt mijn jaar, ik heb al zo veel geleerd, veranderd en ontdekt. er kan stilte in mijn hoofd zijn.. en met mijn bijna 45 lengtes ben ik gelukkiger dan ooit.

    hard gewerkt, maar het is het zo waard.
    ik wens het iedereen toe
    groetjes

    1. Dank voor je reactie! Super dat je er, na die jaren van frustratie (waar we ons allemaal wel iets bij kunnen voorstellen), zo positief tegenover staat.

  8. Op welke manier kun je je laten testen op ADD? Ga je hiervoor naar een huisarts of eerder naar een neuroloog? Is het mogelijk om wat meer concrete tips mee te geven ‘hoe’ je alles loslaat? Hoe je kunt ontdekken wat je echt wil…. doe je dit door meditatie, therapie, creatief bezig zijn, anderen….? Alvast bedankt! Zou me echt al verder helpen!

    1. Allereerst, Mathieu! Bedankt voor dit onwijs goed verwoorde stuk! Ik ervaar het zoals jij het omschrijft.

      En @Els, ik heb enorm baat gehad bij Access Bars behandelingen van Access Consciousness. Google het maar eens :) Liefs!

    2. Hoe laat je los : vind ik één van de moeilijkste vragen om een duidelijk antwoord op te geven. Ik ga het proberen te beantwoorden vanuit mijn eigen ervaring. Ten eerste denk ik dat je een punt moet bereikt hebben waarop je denkt : Zo kan het niet verder. Ik ben het beu om ongelukkig/angstig te zijn, om me steeds onrustig te voelen, enzovoort. Maar om dat te kunnen omkeren moet je wel weten waar die emoties vandaan komen. In mijn geval had het bijvoorbeeld veel te maken met een conflict tussen de externe realiteit en de manier waarop ik de dingen aanvoelde, angst voor veranderingen, het zoeken naar een hoger doel in mijn leven, het gevoel gevangen te zitten enz…

      Het probleem is het overaanbod aan mogelijke behandelingen….Je kan kiezen voor stimulerende medicijnen, gedragstherapie, neurofeedback, vanalle supplementen en ga zo maar door. Zeker als je op het internet gaat kijken verdrink je in een zee van informatie. De ene ‘expert’ zegt dit, de ander dat. En allemaal doen ze hun best je te overtuigen (vaak uit eigenbelang). Daardoor verergerde mijn onrust. Ik voelde me na mijn diagnose pas écht verloren.

      Ik kan het moeilijk invullen voor jou. Maar ik heb uiteindelijk besloten mijn eigen pad naar genezing te volgen (voor zover je van genezing kan spreken als je beseft dat de symptomen veelal niet veroorzaakt worden door een ‘defect’ in ons lichaam). Op een gegeven ogenblik werd mijn aandacht getrokken naar boeken over ‘bewustzijn’. Boeken die gaan over het leven in het ‘NU’. Boeken van onder andere Eckhart Tolle, Alan Watts, Penney Pierce enz… Die boeken gaven een heel ander beeld op de realiteit/het leven dan het beeld dat ons van kleinsaf wordt ingeprent. Bij het lezen van die boeken overviel me een rust die ik nog nooit eerder had ervaren. Wat ik las was zo verhelderend, verfrissend en sloot aan bij hoe ik de dingen altijd intuïtief had aangevoeld.

      Om terug te komen op je vraag ‘Hoe laat je los’. Bij mij kwam het neer op volgende inzichten : Leef niet in het verleden of in de toekomst. Alles wat gebeurd is, kan niet meer veranderd worden. Soms is het belangrijk te weten waar bepaalde zaken vandaan komen (trauma en dergelijke). Maar daarna is het ook belangrijk er niet bij te blijven stilstaan. Door er aan te blijven denken, blijf je voeding/energie geven aan negatieve gedachten. Tegelijk moet je je ook niet fixeren op de toekomst in de hoop dat die verlossing kan brengen. Door je te fixeren op de toekomst, plaats je alles in functie daarvan en vergeet je te leven in het moment. Het enige moment dat er bestaat is het NU. Zie tegelijk ook de relativiteit van alles in. Alles verandert constant, niets is blijvend. Klamp je dus ook niet vast aan spullen, personen, overtuigingen… Probeer mee te gaan op de golven van het leven. En probeer er op te vertrouwen dat je ziel je op je bestemming zal brengen. Want dat zal ook gebeuren. En als je je niet verzet tegen wat is, niet tegen de stroming inzwemt, kom je sneller op die bestemming.

      Wat betreft een eventuele diagnose : stel je de vraag ‘Gaat een diagnose, een label me geven wat ik zoek?’. Als je net als ik op zoek bent naar rust, gaat het je niet meteen verderhelpen. AD(H)D is geen ziekte, geen stoornis en kan dus ook niet ‘genezen’ worden. Door het label ga je therapie/medicatie krijgen die je klachten onderdrukken. Maar in de kern gaat er (volgens mij) niets veranderen.

      groeten,

      Mathieu

    3. Opmerking Beheerder: Jouw bovenstaande reactie was per ongeluk in de spamfolder terechtgekomen. Wanneer dit gebeurd herstel ik die handmatig. Je reactie staat er nu. Bedankt voor je uitgebreide reacties Mathieu :)

      —————————————————

      Ik had net een heel lang antwoord getypt, maar dat is opeens verdwenen :o

      Ik ga proberen het samen te vatten.

      Ik denk dat de vraag hoe je alles kan loslaten één van de moeilijkst te beantwoorden vragen is. Het vereist eerst en vooral dat je een punt hebt bereikt dat je zegt : ik ben het beu om steeds/vaak ongelukkig, angstig/onrustig te zijn. Vaak moet je eerst een dieptepunt bereiken of een lange zware periode doormaken voor je dit punt bereikt.
      Na mijn diagnose was ik op zoek naar een gepaste behandeling. Maar ik had het gevoel te verdrinken in een overaanbod van mogelijke behandelingen : cognitieve therapie, supplementen, neuro-feedback, stimulerende middelen… Ik werd er nog vele malen onrustiger van.
      Ik besloot mijn zoektocht op te geven en kwam toen ‘toevallig’ bij boeken over bewustzijn terecht. Boeken van onder andere Eckhart Tolle, Penney Peirce, Alan Watts,… die een beeld geven van een heel andere realiteit dan diegene die we van kleinsaf krijgen ingeprent. Die boeken gaan over onbegrensd bewustzijn, energie, leven in het NU en dergelijke.

      Het belangrijkste inzicht dat ik uit die boeken heb gehaald :

      Loslaten doe je door te beseffen dat je niet in het verleden of de toekomst moet leven. Het verleden kan niet meer veranderd worden. Het is belangrijk te weten waar bepaalde zaken vandaan komen (trauma en dergelijke). Maar door steeds aandacht te blijven geven aan het verleden, blijf je negatieve gedachten voeden. En door je hoop te vestigen op de toekomst, op een moment dat verlossing zal brengen, vergeet je te leven in het NU. Vertrouw erop dat je ziel je op je bestemming zal brengen. Zwem niet tegen de stroom in, dan zal je vlugger op die bestemming komen en minder pijn lijden. Alles verandert, niets is blijvend. Klamp je daarom ook niet vast aan mensen, spullen, gedachten, overtuigingen… Ga mee op de golven van het leven en klamp je niet vast…

      Dat is het beste advies dat ik kan geven (op dit ogenblik :) )

      Wat betreft die testen voor ADD : vraag je af wat je daarmee wil bereiken. Als je medicatie wil en gepaste therapie om de klachten te verzachten kan het je verder helpen. Maar echte genezing (voor zover je kan genezen van een stoornis die eigenlijk niet echt bestaat) start, volgens mij althans, pas bij het veranderen van het bewustzijn.

  9. Beste Mathieu, wat dapper dat je zo open en eerlijk bent..!
    Ik ben ervan overtuigd dat we soms/vaak met zijn allen doorslaan met het labelen en diagnosticeren, oa door de perverse prikkels in ons zorgstelsel die het beloont om dmv een diagnose extra hulp of vergoedingen te krijgen, etc!
    De druk van de steeds complexere maatschappij met zijn overvloed aan informatie en keuze’s maakt het vaak alleen maar moeilijker voor mensen met AD(H)D kenmerken, etc!
    Het is knap als je op een heel eigen wijze weer terug tot jezelf en eigen identiteit kunt komen!

    1. Hallo Mario. Dank voor je reactie.

      Je hebt gelijk wat betreft die druk van de maatschappij en de overvloed aan informatie. Waar ik vroeger dacht dat ik mijn leven moest laten bepalen door die druk, ben ik nu tot het inzicht gekomen dat je die druk ook aan je kan laten voorbijgaan. Door je niet vast te klampen aan zekerheden… verandering als iets positiefs te zien.. de relativiteit van alles inzien….

      Die overvloed aan informatie los ik op door de bronnen van informatie zelf bewust te kiezen en me niet meer te laten verlammen door de stortvloed aan (vaak onvoldoende geverifieerde, of gekleurde) info die we via allerlei kanalen binnenkrijgen.

  10. Bedankt voor je zeer prettige uiteenzetting Mathieu! Een bijzonder mooi kenmerk van AD(H)D is het verder en dieper kijken dan mainstream doet. En dat doe jij. Je verwoord vrijwel precies mijn gedachten. Zelf ben ik 3 jaar geleden gediagnostiseerd met vooral ADD en ben mijn zoektocht gestart. In het dagelijks leven run ik een praktijk voor coaching, counseling en relatietherapie. Het bijzondere is dat ongeveer 30 tot 40 % van mijn klanten in dit spectrum zit, waarvan ik er een hoop heb doorverwezen, omdat ze het niet wisten. Als ze binnenkomen voel ik het; de energie, de honger naar zingeving en betekenis, de creativiteit en impulsiviteit en het ‘all over the place’ concentratievermogen.
    De stempel ‘stoornis’ ben ik ook allang voorbij. Als oordeel, angst, schaamte en schuld mag wijken en de emoties meer en meer gereguleerd kunnen worden, komt er een enorme bron aan potentieel vrij waar ik nog bijna dagelijks verwonderd over ben. Wat een prachtig mens die AD(H)D’er!!

    Leuke bijkomstigheid Mathieu is dat ik 2 jaar geleden gestopt ben na 19 jaar Marechaussee en zelfstandig ondernemer ben geworden. Ik heb mij laten vertellen dat het AD(H)D gehalte in percentage bij Politie of Defensie vele malen hoger is dan de burgermaatschappij. En dat verbaasd me niks gezien het profiel :)

    Leuk dat je blijft bloggen. Ik zie je inzichten graag tegemoet!
    De beste wensen voor 2020 en vooral een vrij en onaangepast leven. Zelfs in het systeem van de politie.

    Hartelijke groet,

    Ewout van de Groep
    http://www.kingdomcare.nl

    1. Hey Ewout. Bedankt voor je fijne reactie! Ik ben eens gaan kijken op je site… Wat een carrièrewending! Ik vind je visie in ieder geval super.
      Vooral het zinnetje ‘oordeel brengt verwijdering, empathie verbindt’. Toen ik nog interventies deed vond ik dat echter zeer moeilijk om steeds in de praktijk toe te passen. Het was zoals jij het formuleert vooral een zaak van ‘conflictbeheersing aan de buitenkant’. En dat brengt geen oplossing op lange termijn.

      Ook herkenbaar dat je door een zware periode bent moeten gaan om dat kantelpunt te kunnen bereiken. Achteraf bekeken ben ik daar heel dankbaar voor. Het heeft me tot veel inzichten gebracht, die op hun beurt voor de rust zorgden waar ik zoveel nood aan had…

      Groeten, en het allerbeste voor 2020!

  11. Wat goed geschreven zo duidelijk en zo herkenbaar.
    Ik kreeg de diagnose ADHD/ADD dat ik 55 was..
    Alles puzzelstukjes vielen ineens op zijn plek.
    Als kind kreeg ik vaak klappen van mijn moeder,omdat ik onhandelbaar was(vond zij)
    Ik voelde mij anders dan andere kinderen..Wat was er toch met mij aan de hand,ik snapte er niks van..
    En dan,heelveel jaren verder de diagnose..Medicijnen gebruik ik niet.
    Wel wat supplementen..Wel is het nog druk en onrustig in mijn hoofd.
    Daarbij heb ik ook nog fibromyalgie..Nou geloof me,deze 2 aandoeningen zijn geen vriendjes van elkaar..Maar,zo is mijn leven,en ik red mij aardig..Wel heb ik veel steun aan mijn 3 honden..

    1. Dank je voor je leuke reactie. Dat van het ‘onhandelbare kind’ is ook herkenbaar. Zijn vaak kinderen die intuïtief aanvoelen dat er iets niet klopt. Dat de regeltjes die worden opgelegd hun vrijheid te zeer beperkt en hun ontwikkeling in de weg staat (zo is dat toch naar mijn aanvoelen).
      Ik ben blij dat mijn twee dochtertjes temperament hebben en niet te volgzaam zijn :)

      Goed dat je het zonder medicijnen kan volhouden!

  12. AD(H)D Jaaa Prachtig geschreven.
    Op mijn 55 gediagnostiseerd., via DNA onderzoek bij prof. VERHOEVEN in Venray van Gogh kliniek is toch gebleken dat er wat aan mij mankeerde of omdat ik mij altijd anders voelde,maar ook dit laten onder zoeken door dat ik mij voelde falen in dit leven…
    Op chromosomen paar 16…daar zit een “foutje” en is erfelijk.
    Ben 60 heb zoon met autistische aan verwante problemen..en had een dochter met het Williams syndroom…
    Mensen met zo’n AD(H)D defect…
    krijgen makkelijker kinderen met voor genoemde problemen…etc.
    Op het genetische instituut voor erfelijkheid onderzoek hebben ze het me allemaal uit gelegd…maar even goed..ondanks ook wel hulp…blijf ik het lastig vinden mijn draai in de maatschappij te vinden…ps mijn creativiteit houdt me op de been…

    1. Hallo Hilde. Dank je voor je reactie.
      Toch wel ergens spijtig vind ik dat je nog steeds het gevoel hebt dat je iets ‘mankeert’. We ondervinden inderdaad veel hindernissen doordat we anders bedraad zijn. Maar het is vooral de reguliere wetenschap en geneeskunde die ons wil doen geloven dat dit ‘anders zijn’ een stoornis is.

      Ik voel me ook niet op mijn plaats in deze maatschappij. Maar ik wil me niet aanpassen. Ik heb mijn eigen kijk op de wereld. En die is, net als die van vele AD(H)D-ers, HSP-ers en aanverwanten veel ruimer dan de enge blik op de realiteit die ons door de strot wordt geramd. We kunnen dit overstijgen in plaats van ons te laten neerhalen door onze angsten.

  13. Top Mathieu! Ontzettend mooi verwoord en zeer herkenbaar. Dankzij mijn meditatie en het belachelijke maatschappelijke spelletje aardig weten mee te spelen, weet ik mij een beetje staande te houden. Ik ben nu 43 jaar en voel mij meer Kind dan ooit. Het wordt alleen maar leuker😅. Succes met alles amigo! Groetjes, Hendrik

    1. Hey Hendrik. Bedankt voor je reactie! Daar komt het volgens mij op neer : jezelf niet te veel in de rol van ‘serieuze volwassene’ te wringen, maar de spontaniteit, speelsheid, fantasie, verwondering van het kind in jezelf behouden of herontdekken.
      Velen nemen het leven echter veel te serieus, klampen zich vast, en laten zich neerhalen door negatieve emoties…

  14. Ik weet dat ik in mijn vorig leven een oorlogsslachtoffer was en al die angsten en emoties zitten nog in ons dna. Dit maakt dat wij verward raken van alle indrukken hier. Veel adhd’ers zijn gereïncarneerde oorlogsslachtoffers.

    1. Hallo Margit. Ben wel nieuwsgierig hoe je dit weet… Regressie onder hypnose? Ben ook wel geïnteresseerd in het onderwerp reïncarnatie. Wanneer we het over trauma hebben denken we te vaak enkel aan trauma’s opgelopen in het huidige levens. Terwijl trauma’s uit vorige levens evengoed hun sporen kunnen nalaten.