3 Maal ADD is geen scheepsrecht, dat is een puinhoop!
ADD, ADD en nog eens ADD!
Tjonge. Daar moet je dan 48 voor worden om te horen dat je ADD hebt. Beetje met de H van Hieperdepiep ook, want ik kan vreselijk onrustig zijn.
Mijn ochtend begint met een flinke beker koffie en laat me alsjeblieft even landen in de dag. Vraag me niet meteen wat we ‘s avonds eten en zeg niet dat ik nog naar de stad moet om iets op te halen. Schrijf het maar lief zachtjes op een briefje, oke? Dan schrik ik er niet zo van. Ik heb geen ochtendhumeur van mezelf, maar jij kunt er wel voor zorgen, zeg maar ;-)
Goed. De dag is begonnen. Pas als mijn maag zich meldt bedenk ik dat ik moet ontbijten.
Nu ben ik ook heel sensitief en woon met 2 bijna volwassen kinderen in een klein huisje waar het altijd een puinzooi is.
Met 3 ADD-ers mag je hier niet onverwacht aan de deur komen. Ik doe dus gewoon niet open als iemand onaangekondigd “even langskomt”. Ik kan niet zo snel schakelen van “ik” naar “bezoek”. Van “stilte” naar “praten”.
Als de telefoon gaat en iemand wil langskomen dan slaat de paniek toe en gaan we met grote ogen van de adrenaline als gekken tekeer om de huiskamer enigszins netjes te krijgen. Het gestreken wasgoed wordt eindelijk naar de juiste kamers gebracht, maar ook de kelderdeur staat open om alle nog niet te plaatsen zooi in te mikken.(waar het vervolgens een week of 6 blijft liggen, want wat je niet ziet is er niet hè?)
Als de bel gaat zijn we kapot met z’n drietjes, haha, maar we willen geen gezeur over rommel.
We zijn altijd alles kwijt en dan vooral de dingen die we dagelijks nodig hebben. Sleutels, Buskaart. Tas. Juist die zaken waar we toch echt een vaste plek voor hebben verdwijnen alsof Hans Klok himself hier in huis de scepter zwaait. Altijd “ben-bijna-te-laat” naar de bus rennen. Bij de supermarkt staan en je geld vergeten zijn, maar dan heb je ein-de-lijk WEL alle lege potten meegenomen. Dat dan weer wel!
Rond Juli gaat de Kerstversiering van de slaapkamer weer eens de zolder op.
Wat ik lastig vind is dat ik mij niet kan focussen op dagelijkse dingen als er wat anders speelt. Als ik kiespijn heb, heb ik de hele dag alleen maar kiespijn. De ernstige ziekte van een familielid is altijd in mij aanwezig. Het drukt op mijn hart, altijd, en neemt de plaats in waar andere mensen hun “structuur” hebben zitten. Met de administratie loop ik altijd achter, en het lijkt wel of het allemaal in Swahili is geschreven. Ik verlies de concentratie na 10 minuten. De planten kijken mij hangend over de rand van hun potjes verwijtend aan. Ik zie bijna hun tongen over de rand hangen: “Doooooooooooorst!” Maar ze zeggen niks, dus vergeet ik ze meestal veel te lang.
In winkels zing ik gezellig mee met de achtergrondmuziek. Dat is “echt zo voor schut, mam”. Maar het gaat vanzelf. Als ik niet oplet doe ik er ook nog een dansje bij omdat ik helemaal niet denk aan beveiligingscamera’s, personeel of andere klanten. Soms ben ik juist helemaal in mezelf gekeerd en dan gebeuren dit soort genante dingen.
Mijn leefspreuk is: “Doe eens gek, anders word je het nog!” en dat draag ik dan ook dagelijks uit.
Mijn rust vind ik buiten in de natuur, waar ik met oog voor detail alles wat mijn aandacht trekt vastleg op de foto.
En als ik ‘s avonds uitgeblust mijn bed inrol, bedenk ik dat ik mijn make-up niet van mijn gezicht heb gehaald. Shoot. Net als in de film lig ik met opgemaakte ogen in mijn nestje.
Ach.
Er zijn ergere dingen.
Ik krul me op en val meteen in slaap.
Ellen
Je kunt onderaan de pagina een reactie achterlaten op het verhaal van Ellen.
> Klik hier voor het overzicht van alle levensverhalen
Hulpboek ADD
