Het verhaal van een moeder over haar zoontje met ADHD en autisme

Ella Timmermans over haar zoontje met ADHD en autisme

Beste Jochem,

Ik zal een stukje van onze ervaringen vertellen. Onze zoon is nu 8 jaar. Toen hij geboren was (9 pond) hoorde we dat we een gezonde zoon hadden gekregen. Ik als moeder merkte al snel dat hij onrustig was. Ik had al 3 kinderen die ouder waren. Dit was een nieuwe relatie en een liefdesbaby.  Dus dit was het eerste kindje van mijn man.

Ik voelde dat hij onrustig was hij huilde veel en kon ook al driftig zijn. Anders als mijn andere kinderen.

Na jaren kwam hij op de kleuterschool en het was al snel duidelijk dat het mis was. Eindelijk kreeg ik het gevoel hè hè, ik sta niet alleen in mijn zorg over ons kleintje. Na een klein onderzoek bij Herlahof kwam de diagnose hechtingsstoornis.  En we stonden weer buiten op straat. Want verder werd er niks mee gedaan. Ik snapte het niet en ging lezen. En al gelijk dacht ik: dit heeft hij echt niet.

Na lang aandringen voor een ander onderzoek bij een andere instelling kregen we een verwijskaart. Dat staat hier wel makkelijk maar daar ging veel stress aan vooraf. De kinderarts deed een BQ test. En we mochten daarna met medicijnen beginnen omdat er toch wel heel veel dingen zichtbaar waren van ADHD. Toen hij begon was na enkele dagen al een ander kind te zien. Hij zag zijn speelgoed voor het eerst leek wel en hij speelde en was rustiger. Toch was hij intussen op speciaal onderwijs gezet. Rugzakje 4. Nu ging het al zoveel beter met hem kleine klassen minder prikkels. We zijn ook een paar keer gestopt met de medicijnen en dat was gelijk zichtbaar en hij vroeg zelf of hij a.u.b. zijn pilletjes mocht. School voetbal thuis alles ging fout. Dus wisten wij dat de methylfenidaat Retard nodig was. Hij slikt het nu bijna 2 jaar. Zijn eetlust is wel slecht.

We kwamen via de kinderarts bij GGZ voor zijn gedragsproblemen. Zijn driftbuien werden steeds erger. Volgens mijn moeders gevoel speelde er nog meer bij hem. Na lang over en weer praten mochten we eindelijk naar een psychiater. Nou die had al snel door dat we niet voor niks waren gekomen. Na een spelonderzoek van ruim 2 uur en het gesprek met onze zoon en ons, vertelde hij dat zijn ADHD nog maar een bodem was vergeleken met zijn andere beperking. Hij vertelde dat hij autisme spectrum heeft. Daarom die drift en tenten bouwen en niet goed kunnen aankijken en op zijn tenen lopen  en niks mocht je ooit verplaatsen. Zijn drift was nu ook beter te verklaren.

Nu zullen we cursus moeten gaan volgen hoe we het beste met hem kunnen omgaan. Dit verhaal lijkt lang . Maar als ik alles zou moeten vertellen werd het een boek. Ik werk niet meer. Ik ben zijn hou vast en zorg dat ik er altijd ben voor hem. Ik sport s middags en s avonds ben ik altijd thuis. Hij vraagt veel energie in omgang. Mijn partner lijkt op hem en dat bots best vaak. Dus vandaar dat ik thuis de meeste taken met onze zoon heb. S nachts moet ik er vaak uit voor hem ook al heeft hij melatonine! Hij vraagt veel aandacht en heeft duidelijkheid vaste rituele. Die zijn voor mijn man te zwaar omdat hij in veel dingen hetzelfde is. Onze zoon is gek op zijn IPAD en DS.  En XBOX. Daar vindt hij rust. Ik hoop dat je wat hebt aan mijn verhaal. Sterkte met al het werk die je verzet over deze beperkingen ADHD.

Met vriendelijk groet,

Ella Timmermans

Je kunt hieronder reageren op dit levensverhaal