Shirly’s leven met Dyslexie en HSP

Ontvangen levensverhaal van Shirly over haar ontdekking van dyslexie en hoog sensitiviteit

Nu snap ik waarom ik mij altijd zo anders voelde, ik ben gewoon HSP’er

Hallo allemaal,

Sinds mijn basisschooltijd wist ik al dat ik anders was. Klasgenoten vonden mij een raar meisje en helaas werd ik daardoor ook gepest. Ik zeg niet dat ik nooit iets gedaan heb, want ik weet van mezelf dat ik ook dingen heb gedaan die niet geaccepteerd werden. Door een stroeve basisschooltijd waarin ik veel moeite gehad heb met vooral taal en begrijpend lezen, wilde mijn moeder me laten testen op dyslexie. Ik was toen een jaar of 8. De diagnose en verklaring van dyslexie heb ik uiteindelijk pas gekregen toen ik 15 jaar was net voor mijn middelbare school examens.

Voor mij was het fijn dat ik eindelijk na al die jaren strijden de diagnose kreeg. Alleen daar bleef het niet bij. Ik was een hele moeilijke puber, kon geen emoties laten zien en werd veel afgeleid door de dingen die om mij heen gebeurden. Hierdoor kon ik mij slecht focussen op vooral mijn school. Tijdens de lessen was ik altijd bezig met tekenen, naar buiten staren, met mijn vingers op de tafels trommelen enz. Veel leerlingen maar ook de leraren vonden mij een raar persoon, ik zat anders in elkaar en dat werd ook naar mij geuit. Ik was rustig, viel niet op en ik was altijd na aan het denken. In die tijd heb ik vervelende opmerkingen van medeleerlingen gekregen die altijd zijn blijven hangen. Het was een moeilijke tijd waar ik vooral met mezelf in de knoop kwam.

Ik ben op mijn 18de naar een psycholoog gegaan omdat ik een grote muur om mij heen had gebouwd door de jaren heen en omdat ik niet wist wat ik met mezelf aan moest. Ik kreeg zowel lichamelijke als geestelijke klachten. Ik begon namelijk aan mezelf te twijfelen en te geloven dat ik inderdaad raar en anders was! Door de gesprekken met de psycholoog ben ik losgekomen en heb ik ook eindelijk emotie kunnen tonen. Doordat ik tijdens de sessies opmerkingen maakte over de klok (het harde tikken van de klok) en de schilderijen die er hingen (heel gedetailleerd kon uitleggen) ging bij hem een lampje branden. Hij heeft verschillende testen bij mij afgenomen en gaf mij toen de diagnose dat ik een HSP’er ben. Eerlijk gezegd had ik daar nog nooit over gehoord en heb ik hem om uitleg gevraagd. Door de uitleg werd mij al veel duidelijk. Samen met de psycholoog heb ik het een plekje proberen te geven.

Nu ben ik 22 en ik heb nog steeds regelmatig last van mijn hooggevoeligheid. Het tikken van klokken, emoties bij anderen zien, sferen aanvoelen, het vooruit denken, het anders denken. Ook kom ik meer onder de mensen, die ik vroeger liever links liet liggen omdat ik de drukte niet aan kon. Ik ga naar festivals die buiten zijn, dat geeft namelijk meer rust en ruimte dan dat ik naar een discotheek zou gaan. Ik voel wel goed aan wanneer het voor mij te druk is en dan zoek ik even een rustiger plekje op. Ik zie niet alles negatief want er zijn ook veel positieve kanten die ik meemaak doordat ik een HSP’er ben. Zo ben ik heel creatief en doe ik graag precisiewerk. Ik help mensen door te luisteren daar ben ik namelijk wel goed in. Ik weet dat ik niet raar ben of anders. Ik heb dyslexie en ik ben een HSP’er.

Maar iedereen heeft toch zijn/haar eigen ding, toch?

Shirly